Babamsız geçen 1 yıl…

Zaman su misali nasıl da hızlı geçiyor Babam gideli 1 yıl oldu.

Tabi ki 1 yok içinde yaşadığım acıyı yazıya dökemem. Sayfalar tutar…

Kısaca ifade edecek olursam; 

Hayatta en çok korktuğum şey geçtiğimiz yıl 12 Ekim’de başıma geldi.

Babam kalp krizinden gözlerini dünyaya yumdu.

Dünyanın en büyük acısını geçtiğimiz yıl bu zamanlarda yaşadım/yaşadık.

Bu acının tarifi o kadar zor ki duygularımı , hissettiklerimi cümlelere dökmekte zorlanıyorum…

Özledim benimle gurur duyan , yol gösteren , varlığı bile her şeye bedel olan adamı…!

Babam varken tüm dünyaya baş kaldıracak cesaret vardı. 

Ama şu an bir tarafım buruk.

***

Yaşadığım en zor yıl babamı kaybettiğim yıl oldu.

Ne kadar da zormuş yakınından , canından , kanından birini kaybetmek…

Bayramlarda , Babalar gününde , özel günler de Babasının elini öperken ben toprağına sarıldım.

Hiç gelsin istemedim Bayram…

Çünkü Babam yokken bir anlamı yoktu artık.

Çok zormuş Babasızlık… 

Bir yanın hep eksik. 

Hayatına yine kaldığın yerden devam ediyorsun ama içinde çok büyük fırtınalar kopuyor. Fırtına seni yutacak gibi sanki…! 

Gülüyorsun, yiyorsun, geziyorsun herkes babasının acısını , yasını unuttu sanıyorlar ama bilmiyorlar ki her gece yastığı başına koyduğunda sabaha kadar göz yaşı döktüğünü…

Hayata mecbur bir şekilde burukta olsa devam zorundasın.

**

Babamın ölümü ile yaşadığım hislerim ve şu an yazıya döktüğüm hisler arasında dağlar var.

Babamın yokluğunu duyduğum özlemi , acıyı anlatmam çünkü kelimelere dökemiyorum. Yetersiz kalıyor kelimeler.

Bu 1 yılda öte yandan bir çok şeyden ders çıkarmama sebep oldu. 

Çok özledim BABAM…! 

Her zaman seninle gurur duydum. Ömrüm boyuncada öyle olacak güzel kalpli ADAM. 

Allah Rahmet eylesin BABAM. 

Sağlıkla ve Sevgiyle Kalın.