Değerli dostlar!
Mavi Kocaeli Gazetesi’ndeki yoğun tempomuz tüm hızıyla sürüyor. Amacımız, ekip olarak en iyisini yapmak. En güzel ve doğru haberleri, siz değerli okuyucularımızla buluşturmak.
Daha önce her gün yazdığım köşe yazılarımı, bu haftadan itibaren pazartesi ve perşembe günü yazacağım. Çünkü benim tempom da son derece yüksek. 
Hem Kocaeli Gazeteciler Cemiyeti Başkanlığı görevim hem kendi ofisimin işleri hem de Kocaeli Kent Konseyi epey yorucu oluyor. 
Ama ben çoğu zaman Mavi Kocaeli Gazetesi’nde olacağım. Hepinizi de yeni binamıza bekleriz.

***

Gelelim şimdi köşe yazıma.
Bugün sizlerle biraz dertleşmek istiyorum. Eskiyi yad etmek istiyorum…
Bizi ‘biz’ yapan değerlerden uzaklaştıkça, öfkesini kontrol edemeyen bir toplum haline geldiğimizi söyleyebilirim. 
Saygıyı çoktan yitirdik, beraberinde sevgiyi de… O eski naif insanlar; hanımefendiler, beyefendiler ne yazık ki geride kaldı… 
Orta neslin çocukluğuna gittiğimizde, büyüklere saygı ve hürmet vardı. Çocuklar sevilir, şefkatle korunurdu. Bir yere selam gönderildiğinde, ‘büyüklerin ellerinden, küçüklerin gözlerinden’ öpülürdü… ‘Tam bir beyefendi veya ‘tam bir hanımefendi denirdi; oturmasını kalkmasını iyi bilen, saygı ve sevgide kusur etmeyen, herkesin imrenerek baktığı insanlara… 
‘Hoşgörü’ kavramı henüz etten kemikten sıyrılmamış haldeydi ve herkes hoş görürdü veya görmeye çalışırdı en azından rahatsızlık duyduğu şeyleri. 
Ama karşıdaki de kalp kırmamaya, gönül incitmemeye dikkat ederdi. 
Arada yaşanan aksaklıklar karşılıklı fedakarlıklarla aşılırdı… 

***

Hızla gelişen teknoloji ve hayat konforu, insanları önce fiziken ardından kalben uzaklaştırdı.
Geçen bir yazımda bahsetmiştim; mesela akşamları eşe dosta, komşuya oturmaya gitmeler bitti. Ailecek ziyaretler yok denecek kadar az. 
Giderek önce çekirdek aileye sıkıştık, sonra kendi bedenimize… Beraberinde paylaşımlar azaldı, bencillikler arttı. 
Sonuçta ise tahammül sınırları hızla küçülürken, damarlarımıza sıkışan öfke hücreleri dışa vurmaya başladı! Her gün televizyon haberlerine, sosyal medya mecralarına yansıyan binlerce şiddet olayı…
Vurmalar, kırmalar, kesmeler, biçmeler, öldürmeler, hırsını alamayıp parçalamalar… 
Nereye gidiyoruz? Neler oluyor bize?  Nerede dostluk, nerede kardeşlik? 
Kim aldı bu değerleri bizden veya ne zaman kaybettik bu değerlerimizi? 
Ben her gün Kocaeli’de şiddet haberi yapmaktan, kavga dövüş görmekten inanın bıktım.
Niye buralar geldik? Bence bu araştıralım.
Yoksa çok daha üzücü olaylar bizi bekliyor. 
Görüşmek üzere…