Yalan değil yaşamıyoruz. Yaşamış gibi yapıyoruz sadece. Böyle yapmamızı istiyorlar daha doğrusu. Yoksa böyle yaşamak olamaz, olmamalı. Yetmiş seksen senelik ömürlerimize onca dert, acı sığdırıyoruz. Geriye dönüp baktığımızda karnımızı doyurmaktan öte bir meşguliyetimiz olmamış dünyada.

Ayaklarımız yere basınca başlıyoruz meşguliyetlerimize. Bir ömür devam ediyor koşturmacalarımız. Alarm sesiyle başlıyor günümüz, pilimiz bitinceye kadar devam ediyoruz bu maratona. Her gün her gün gene aynı şeyler. Elimizde kalan sadece yaşadıklarımız ve iyi kötü doyan karnımız. Ya sonra? Elden ayaktan düşüyoruz günün birinde sen kenara otur, seyret dünyayı diyorlar görmeyen gözlerimiz ve işitmeyen kulaklarımızla. Hastalıktan iki yakamız bir araya gelmiyor ki, seyredelim dünyayı.

Ömrümüzün som demlerinde biraz daha iyi yaşamak için doktor doktor koşturuyoruz kaybettiğimiz sağlığımızı kazanmak için. Ama ne çare ki, gençliğimiz gitti elden fayda etmiyor en pahalı doktorlar, en iyi ilaçlar. İlaç poşetiyle mekik dokuyoruz evlerin önünde. Şanslı olanlarımız kutu gibi evlerde ölümü bekliyor. Şanssız olanlarımız onu bile bulamıyorlar. Sizce de garip değil mi koskoca hayatı üç kuruş için heba etmek? Karın tokluğundan başka ne geçiyor elimize? Söyleyeyim: Koca bir sıfır kalıyor. Sonra da şu kadar sene yaşadım diyoruz. İyi de kimin için bu mücadele? Kendimize, sevdiklerimize ne kadar zaman ayırabildik bu koşturmanın içerisinde?

Bunları yapamadıysak kusura bakmayın, yaşamadık hayatı. Hep başkaları için koştuk durduk. Hep erteledik yaşama zevkimizi. Basit şeylerle mutlu olmayı dahi unuttuk ekmek davası için. Evet, ekmek kutsaldır çalışmadan olmuyor hiçbir şey. Ama hak ettiğimizi de almamız, yaşamamız gerekmiyor mu hayatta? Bence gerekiyor. Öyleyse her şeyi yeniden gözden geçirmemiz gerekecek şu andan itibaren. Her şeyi tadında yaşamak gerekiyor. Yoksa yaşamadık sayıyorum hayatımızı.

Ne mi yapmalı dersiniz? Kendimiz için yaşamalıyız bu hayatı. Hayatımızda güzel anlar biriktirmeliyiz, sırtımıza yük olan her şeyden kurtulmalıyız mesela. Sonuçta bir daha geri gelmeyecek başkaları için yaşadığımız anlarımız. Hayatımız borç ödemekle, faturaları denkleştirmekle geçmemeli. Bir ömür ödenmez o borçlar. Geride sadece yaşanmayan anlar, içinizde ukde kalan güzellikler ve pişmanlıklar kalacak ömrünüz merdivenin son basamağına geldiğinde. İşte o zaman çok geç olacak bizim için. Dünya acımasız ve çok çetin biliyorum ama yaşamak da bir o kadar güzel. Hele ki anları dolu dolu yaşarsanız daha bir güzel… Yaşayın hayatı sonuna kadar. Hayat sadece bir alarmdan ve başkalarının zenginliğine zenginlik katmaktan ibaret değil.