Bizler hayatımızda en büyük hatayı ,pişmanlığı, yanılmışlığı nerede yaparız biliyor musunuz?

Bir gün kaybettiğimizde içimizin yanacağı insanları şuursuzca üzerek, inciterek.

Yaşarken pek kıymet vermeyiz.arayıp sormaz unuturuz.arkasından atar, tutar,gıybetini yaparız.bir hatası olduğunda yargılar,sorgularız elinden tutmaya çalışmayız

Anlamaya çalışmayız .tek gayemiz akıl vermek,uzun uzun cümlelerle suçlamak, yargılamak.

Ne zaman kıymet biliriz,ne zaman anlarız kıymetini peki?

Toprağın üstünde yaşarken, nefes alırken,

Bir aramayla telefonun ucunda bulacakken , böyle bir imkanımız varken, toprak onu

Sonsuza dek alınca anlarız.

Telefon rehberimize girip ismini bulup, ancak; artık ona sonsuza kadar ulaşamayacağımızı bildiğimizde anlarız.

Sevdiklerinizin elini yaşarken tutun.

Sevdiklerinizin güzelliklerini yaşarken görün

Sevdiklerinizin arkasından konuşmayı, gıybetini yapmayı, yargılamayı yaşarken bırakın.

Söyleyemediğiniz , gösteremediginiz sevgiyi yaşarken gösterin, yaşarken söyleyin.Toprak alınca üzerine rengarenk çiçekler ekerek değil.

Mezar taşları soğuk,mezar taşları ıssız!

Toprak basınca bağrına, vermez sevdiklerinizi.

Söylenmemiş sözler, gösterilmemiş sevgiler, verilmemiş kıymetler sevdikleriniz ardından içinizi kanatan bir yara olarak kalır.bağrınıza ok gibi saplanan bir pişmanlık olarak kalır.telafi edilmez ,edilemez.

Sevdiklerinizi kaybetmeden bilin kıymetini

Bir güzel sözü, bir tatlı gülüşü esirgemeyin.unutmayın ölüm var!

Bir gece uyuyup ,sabaha ansızın bir daha bulamamak var!!

Sevgiyle kalın..